Rozpoznanie IChM w jej początkowym etapie, w gabinecie lekarza rodzinnego / pediatry stanowi  duże wyzwanie dla lekarza. Pacjent może się zgłosić z niegroźnie wyglądającymi początkowo objawami infekcji górnych dróg oddechowych lub gorączką. Gwałtowny przebieg kliniczny sprawia, że czas, w którym lekarz powinien rozpoznać chorobę i rozpocząć leczenie, jest bardzo krótki. Jednocześnie lekarze pracujący wyłącznie w podstawowej opiece zdrowotnej nie mają możliwości zdobycia doświadczenia w rozpoznawaniu IChM i postępowaniu z nią, co może przyczyniać się do opóźnienia rozpoznania, zbyt późnego skierowania pacjenta do szpitala i w konsekwencji prowadzi do niepowodzenia leczenia, zwiększa ryzyko powikłań i może być przyczyną zgonu pacjenta².

Do 20% osób, które przeżyły IChM może cierpieć z powodu długotrwałych następstw^3,4.

W ostatnich dwóch dekadach na całym świecie wzrosła zapadalność na IChM związana z serogrupą W. Obecnie wiadomo, że ten hiperwirulentny szczep MenW zawiera co najmniej 2 podlinie. Te podlinie były związane z ogniskami na całym świecie od 2000 roku, w tym z ogniskami w Wielkiej Brytanii, Ameryce Łacińskiej i Afryce⁵.

Wykazano, że szczep ten charakteryzuje się wyższą niż zwykle śmiertelnością, wynoszącą 13%⁶.

W Polsce według opublikowanych danych KOROUN w latach 2013‑2017 śmiertelność spowodowana przez serogrupę W była najwyższa i wynosiła 38,5%⁷.

W przebiegu klinicznym Inwazyjnej Choroby Meningokokowej (IChM) wywołanej przez serogrupę W
zaobserwowano, że u 52% pacjentów występuje sepsa, a u kolejnych 17% sepsa w połączeniu z ZOMR^*,#,8.